با قلم هایمان دنیا را زندگی می کنیم.

نوشته های مشابه

با قلم هایمان دنیا را زندگی می کنیم.

برای قلم هایی که خون دل جوهرشان شده.

جزیره گویان، سال ۱۴۰۰ میلادی،
اتاق بازجویی؛؛
بازجو؛ مدام دارید می نویسید، هر اتفاقی میوفته می نویسید، از سرو کول مملکت و دولت می رید بالا و به همه چی گیر می دید.چرا؟

شیخی؛ ما به چیزی گیر نمی دیم،سعی می کنیم گیرها رو نشون بدیم که کسی بهشون گیر نکنه.

بازجو؛ و این میشه صیغه فضولی. با قلم هایمان دنیا را زندگی می کنیم.

شیخی؛ بله، چون کدری ها رو می بینیم و شفاف می کنیم.

بازجو؛ شماها مغزتون بوی قرمه سبزی میده وگرنه می نشستید و واسه بچه ها قصه می نوشتید که شبا زودتر خوابشون ببره.

شیخی؛ کاش بچه ها حرفای مارو می فهمیدن، دیگه لازم نبود وقتی بزرگ بشن بشینن و حرفای ما رو بخونن.

بازجو پشت صندلی شیخی تا کمر خم میشه، دستاشو پشتش قفل میکنه و دهنشو جلوی گوشاش میذاره و به مسیر دید شیخی نگاه میکنه.
بازجو؛ قلم، قلم، قلم، اگه یه روزی قلمتون بشکنه چی؟ اصلا قلم چیه که انقد شماها بزرگش می کنید.

شیخی؛ اگه قلم نبود شما منو اینجا نمیاوردید، پس خوب می دونید قلم چیه.
قلممون نمیشکنه مگر اینکه رو زمین بمونه.
بازجو؛ و اگه زمین افتاد؟

شیخی؛ و اگر رو زمین موند یکی از همون بچه ها میادو برش میداره.

بازجو به پایه صندلی ای که شیخی روی اون نشسته لگد محکمی میزنه، بر می گرده رو به دیوار و دستاشو پشت کمرش محکمتر می کنه و با صدای بلند میگه
بازجو؛ اصلا شماها کی هستید، حرف حسابتون چیه؟

شیخی؛ یه مشت قلم به دست، ما زخمایی رو که دولتی ها رو بدن جامعه جا میذارن و روش بی حس کننده میریزن ، انقد با نوک قلمهامون روشو خط می کشیم که مردم بفهمن زخم دارن و نذارن عفونت کنه.

بازجو؛ و اگر عفونت کرد؟

شیخی؛ حداقل برای اون یکی که فهمید و درمونش کرد مفید بود.

بازجو وقتی داره سمت صندلی میاد، جوری پاشنه هاشو شمرده و دقیق روی زمین میزنه که می خواد به شیخی بفهمونه کنترل همه چی دستشه، جلو شیخی خم میشه، دستاش هنوز پشتشه، صورتشرو جلو صورت شیخی میذاره، ته ریش سفید و سیاه و کم پشتی موها و ابروهای سیاه پرپشت صورتش رو گرد و قیافشو نامفهوم کرده،

بازجو؛ حرف آخرت؟

شیخی توی چشمای بازجو زل میزنه و بدون اینکه میمیک صورتش رو تکون بده میگه؛
“هرکس به شعور مردمانمان توهین کند، با قلم هایمان رسوایش می کنیم.”