نیاز به احیاء؛اعلام کد 99 برای بیمارستان امام خمینی سقز

نیاز به احیاء؛اعلام کد ۹۹ برای بیمارستان امام خمینی سقز

نوشته های مشابه

نیاز به احیاء؛

اعلام کد ۹۹ برای بیمارستان امام خمینی سقز «از طرف خانواده‌های داغدیده سقز»

. . . دکتر ماجد رهبر

آنچه در یادداشت حاضر عرضه می‌شود نگاهی است اجمالی به وضعیت بیمارستان امام خمینی شهر سقز. هدف از نگارش این مرقومه در وهله‌ی نخست شرح وضعیت درمانی و در نهایت بیان کاستی‌های این مجموعه به منظور بهبود شرایط است. این گزارش نظر شخصی نگارنده نیست بلکه ماحصل پرس و جو و نیز مشاهدات شخصی خود و اطرافیانم طی مراجعه‌ای حضوری به این بیمارستان قدیمی است:

۱٫ نخستین چیزی که در مراجعه حضوری به بیمارستان امام خمینی جلب توجه می‌کند و به شدت زننده است گفتمانِ فَرادستِ مسئولان بیمارستان است. آیا هدف بیمارستان چیزی جز ارائه‌ی خدمات به بیماران است؟ پزشکان و پرستاران و حتی خدمه‌ی این بیمارستان، با بیماران و همراهان آنها برخوردی کاملاً عوامانه و نگاهی از بالا به پایین دارند. گویی پیش‌ فرض آنها این است که هر کسی که به بیمارستان مراجعه می‌کند فاقد هر گونه دانش و آگاهی است، هیچ گونه حق و حقوقی ندارد و حتی از حق مسلّم خود که آگاهی از فرآیند درمانی خود است محروم می‌باشد. پرخاش و عربده‌کشی و فریاد پرستاران و درگیری‌های بین همراهان بیماران و پرستاران امری عادی است و به کرّات از مردم و مراجعان خواهید شنید که تا التماس نکنید یا فریاد نزنید و تهدیدی نکنید به وضعیت بیمار شما رسیدگی نخواهد شد و این مسئله، محیطی پر از تنش و اضطراب ایجاد کرده است.

۲. این فضای پرتنش، کرامت انسانی افراد را خدشه‌دار می‌کند. گویی مفهوم انسانیت به‌وضوح به سخره گرفته شده است. مخصوصاً در محیط‌های ICU و CCU به بهانه‌ی عادتِ پرسنل به شرایط وخیم بیماران، مرگِ بیماران، امری عادی قلمداد می‌شود. پرسنل، با بی‌رحمی و بدون در نظر گرفتن ساده‌ترین اصول انسانی با همراهان بیمار صحبت می‌کنند. ناآگاه و نادان فرض کردن بیمار و همراهان وی، شما را عذاب می‌دهد.

۳. درگیری و بی‌احترامی فقط به روابط بین کادر بیمارستان با بیماران و همراهان‌شان محدود نمی‌شود بلکه گزارش‌های بسیاری حاکی از درگیری خود عوامل بیمارستان با همدیگر است. سوپروایزر با مسئول ICU درگیر است و فریاد می‌زند. پزشک به تماس‌های تلفنی سوپروایزر پاسخ نمی‌دهد و دیدن پر و بال زدن همراهان بیماری که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند درحالی‌که پزشک بر بالین بیمار حضور ندارد یا دو مسئول با همدیگر درگیرند و اجازه حضور بیمار را مثلاً در ICU صادر نمی‌کنند و مسائلی از این دست بسیار عادی است. بی‌شک، در این ولنگاری و آشفته‌بازار، معدود پرستاران، کارکنان و پزشکان شریفی هم کار می‌کنند که خادم مردم‌اند اما به دلیل نقص سیستم و بیمار بودن افکار و اندیشه‌های حاکم بر نظام پزشکی، کاری از پیش نمی‌برند و در انبوهِ نقاطِ منفیِ این مجموعه گم می‌شوند.

۴٫ بی‌تجربگی و خامیِ پرسنلِ بیمارستان امام خمینی فقط به برخوردهای اخلاقی محدود نمی‌شود بلکه به نظر می‌رسد از نظر علمی نیز کادر بیمارستان بسیار ضعیف و کم‌تجربه‌اند. از توضیحات پزشک جوانی که برای خانواده‌ای نگران، ارائه می‌شود متوجه می‌شوید که بر موضوع، تسلط و احاطه‌ی کافی ندارد. تعداد فوتی‌هایی که از این بیمارستان خارج می‌شود غیرطبیعی است. گویی نام «قتلگاه» که مراجعان برای این مجموعه انتخاب کرده‌اند برازنده‌تر از نام «بیمارستان» است چرا که غبارِ مرگ بر چهره‌ی این ساختمان قدیمی نشسته است. بی‌اعتمادی بیمار به پزشک امری رایج است و بستگان بیماران سراسیمه از یک سوی بیمارستان به سوی دیگر در تقلّا برای تغییر پزشکانی هستند که در زمان مراجعه بیمارشان به طور اتفاقی «آن‌کال» بوده‌اند. آیا بهتر نیست سیستم انتخاب پزشکان بر اساس تخصص آنها باشد نه اتفاق؟ نظرتان درباره‌ی داروی اشتباه، تشخیص اشتباه، عمل اشتباه و صدها اشتباه کوچک و بزرگ دیگر چیست؟ در کدام بیمارستانِ کدام دهکوره‌ی دنیا در سال ۲۰۲۳ سنگِ صفرا به مرگ منجر می‌شود؟ چند پدر دیگر باید در دو راهیِ مه‌گرفته‌ی شادیِ تولدِ نورسیده و عزایِ مادرِ از دست‌ رفته‌ی نوزاد، گرفتار آیند؟ زخم معده چه؟ آیا مرگ عزیزان شما مردم فهیم و مظلوم سقز به‌خاطر زخم معده از نظر مسئولین این بیمارستان، امری طبیعی است؟ دختر جوانی که در محوطه‌ای که کار اتاق انتظار را انجام می‌دهد(!) ضجه می‌زند می‌گوید در گزارش علت مرگ عزیزم که به دلیل زخم معده به بیمارستان مراجعه کرده است نوشته‌اند: «نامعلوم». غافلان مست، «نامعلوم»، احوال قیامت شماست نه علت مرگ مردم کردستان.

۵٫ دیوارهای این ساختمانِ فرسوده‌ی ۶۰ ساله، پوسیده و درها زنگ زده‌اند و تناسب عمیقی با افکار و رفتارهای پوسیده‌ی پرسنل بیمارستان دارد. تجهیزات بیمارستان، کهنه و رنگ‌ و رو رفته و خراب‌اند. اکثر بخش‌های بیمارستان تاریک و کم نور است و به صورت نمادین، ناامیدی و ناتوانیِ کادر درمان از معالجه بیماران را تداعی می‌کند.

۶٫ تنها نقطه‌ی مثبتِ این فضا، دو درختی است که در محوطه‌ی بیمارستان به چشم می‌خورد که بهت‌زده، شیون این مردم عزادیده را نظاره‌گرند و به‌شدت در نمای کلی با وضعیت بیمارستان در تناقص‌اند. تصویر بانوی کرد داغداری که با چشمان گریان به سمت مردم می‌آید و التماس می‌کند حتی اگر سرماخوردگی هم داشتید عزیزان‌تان را به این قتلگاه نیاورید، خواب را از چشمانم ربوده است. آیا وقت آن نرسیده است که مسئولین شهر سقز به وضعیت فلاکت بار این کهنه‌بیمارِ شهر که اتفاقاً داعیه‌ی شفا دادن به بیمار را دارد (!) رسیدگی کنند؟ آیا این وضعیت سزاوار مردم رنجدیده کرد سقز است؟ مردم سقز دیرگاهی است کد ۹۹ را برای این شرایط اعلام کرده‌اند. آیا احیاء موفقیت‌آمیز خواهد بود؟ یا اعلام فوت می‌شود..! لابد علت فوت «نامعلوم»!! اما چاره؛

از اصلاحِ بخشِ سخت افزاری، صرفِ نظر می‌کنیم که حتی اگر اصلاح هم شود تا تخصص و آگاهی و تجربه وجود نداشته باشد ره به جایی نخواهد برد. هر بیمارستانی در وهله‌ی نخست به پزشکان، پرستاران و کارکنان متخصص، آگاه و باتجربه نیاز دارد. در مرحله‌ی بعد بر نقشِ آموزش تأکید می‌کنم. پرسنل، برای مسائلِ تخصصی آموزش ببینند و رفتار و برخورد با بیمار و خانواده‌ی عزیزان آنها را در شرایط مختلف بیاموزند. به طورکلی، هر آنچه را که در خانواده‌های‌شان نیاموخته‌اند، اینک بیاموزند و در نهایت همه‌ی پزشکان و پرستاران متعهّد و پاک‌سرشتِ این بیمارستان را به انسانیت و حرمت نهادن به مقام و شأن انسان دعوت می‌کنم. امید که جان انسان‌ها را بیشتر قدر نهیم.