مظلومیت اهانت

یوسف سلیمان زاده مظلومیت اهانت

اهانت با وجود همه زشتی هایی که در خود دارد یکی از مفاهیمی است که این روزها در فضای حقیقی و مجازی بسیار مظلوم واقع شده است. (مظلومیت اهانت)

اهانت به مثابه ی پتکی بر سر مخالفان فکری برای تخریب و حذف رقیب گشته؛ حتی این مفهوم گاهی در مقابل آزادی اندیشه و بیان هم ایستاده؛ و به سد و مانعی در برابر بروز و نمود افکار بدل گشته، چه داعیانی را به بند کشیده و چه روزنامه نگاران و روشنفکرانی را در غل و زنجیر کرده و چه ها کاربر را از فضای گروه ها در فضای مجازی اخراج نموده است.

خطوط قرمزهایی که بر افکار و اندیشه افراد ایجاد شده چنان وسعت اهانت را فراخ نموده که راهی جز بستن زبان ها و شکستن قلم ها باقی نگذاشته است. به راستی مرز بین اهانت و حق گویی و یا آزادگویی و آزاد نویسی چیست؟

متاسفانه این روزها خطوط قرمز های بی شمار و متنوع چنان افکار و اندیشه افراد را سامان داده است که نه تنها دشنام بلکه نقد را هم بر نمی تابند و اهانت به دلیل تنگ‌نظری افراد چنان مصادیقش مخدوش شده که همه حتی سوراخ های ضعف منطق و استدلال خویش را در پناه آن رفو می کنند.

ما مسلمانان هر چند از هتاکی و اهانت گویی منع شده ایم ولی آیا برای برخورد با اهانت هم تربیت گشته ایم.
من از یک داعی دین تعجب می کنم که چرا باید این همه در مقابل اهانت کم تحمل باشد. اصلا دعوت گری همزاد با اهانت و توهین است. پیامبران و در راس ان پیامبر خاتم در راه دین کم ترین مشقت شان شنیدن اهانت بوده است.

آنها انواع شکنجه های روحی و جسمی را متحمل شدند، بر پیکرشان زخم برداشتند، جان و مال شان را بخت نمودند شاید پیام دعوت شان را به اندک نفری برسانند آن وقت ما مسلمانان و مدعیان دعوت حتی در فضای مجازی و در تختخواب گرم و نرم و روی مبل هایمان تحمل انتقاد برادران دینی مان را نداریم چه برسد به معاندان و مخالفان سرسخت خدا و رسولش
خطوط قرمزها را بشکنیم و به افراد اجازه بدهیم تا به حریم افکارمان پای بگذارند شاید اسباب خیری برای ما و دیگران باشد و بیش از این به اهانت، اهانت نکنیم.